Schoenen

De mens kent mij als een paar schoenen
 
Schoenen de tweevoud welke tegelijk één is, immers op uitsluitend één  schoen kan de mens niet lopen.
De mens voor welke ik, als paar, dienstbaar ben.
Zoals alles in dit universum ben ik mij energetisch bewust en verbonden met alles wat is, gelijk de dieren-, planten- en minerale wereld zijn energetisch bewustzijn heeft.
Ook wij schoenen hebben ons eigen kosmisch bewustzijn.
In mij kosmisch pad van verschijningsvormen heb ik gekozen te verworden tot een paar schoenen, dienstbaar te mogen zijn aan de mens welke mij wenst te dragen hoewel ik in feite het gewicht van de mens dien te dragen.
 
Ooit stond ik in de etalage van een winkel, nieuw, nog van iedere smet vrij, te wachten op de mens welke mijn schoonheid en praktisch nut zou herkennen, de mens welke zich aangetrokken zou voelen tot al hetgeen ik deze te bieden heb.
 
Om eerlijk te zijn; een paar schoenen heeft de mens veel te bieden: bescherming tegen harde ondergronden, koude, nattigheid en natuurlijk buiten deze praktische zaken speelt ook ons uiterlijk, zeg maar schoonheid, een rol.
Er zijn mensen die mijn soortgenoten kopen met verwachtingen van stevigheid en duurzaamheid maar ook mensen die uitsluitend waarde hechten aan de mode aspecten die wij te bieden hebben. Over dit laatste zou ik boeken vol kunnen schrijven maar hier gaat het over mijn recente aanwezigheid, in de incarnatie van een paar schoenen.
 
Mensen begrijpen over het algemeen mijn diepgang niet en gaan achteloos met mij om maar dit is over het algemeen onwetendheid.
Allereerst ben ik het perfecte yin en yang, de linkerzijde is een absoluut spiegelbeeld van de rechterzijde, wij bestaan uit twee maar zijn een onlosmakelijke eenheid.
Gelijk de mens vaak ook de dualiteit in zichzelf mag beleven, waarbij soms één aspect meer naar voren komt, zo vertonen wij na een aantal jaren van trouwe dienst ook vaak eenzijdige slijtageplekken aan één zijde der zool.
Daar waar de mens zijn duaal gedrag graag mag verbergen achter een gekozen masker zijn wij schoenen veel duidelijker en laten de slijtage op onze ziel zien in de wetenschap dat deze slijtage veel te maken heeft met de emotionele (en verborgen) houding van hen aan wie wij gedienstig zijn.
Hoewel het voor de trotse mens banaal mag klinken, zoveel verschillen wij schoenen niet van de mens.
Maar ons hoor je niet klagen over onze slijtageplekken, neen, wij klagen zelfs niet als we door onze dragers "mishandeld" worden, in een hoek gesmeten en zonder verzorging achtergelaten. En toch staan we op afroep telkens weer trouw klaar.
 
Een mens denkt er eigenlijk nooit aan dat wij het leven met hem delen, althans die delen van zijn leven waarin hij besluit ons te dragen.
Wij gaan mee boodschappen doen, genieten ook van de omgevingswisseling als onze mens op vakantie gaat of een dagtrip maakt.
Staan geduldig in de rij bij de supermarkt of voor een ticketbureau.
Wij worden soms op een bureau geplaatst, of onder een tafel, soms in de beste restaurants.
In voorkomende gevallen eindigen wij overhaast naast of onder een bed waar onze bezitter de aantrekkingskracht of de charmes van een andere mens niet kan weerstaan.
 
Wij schoenen leren ook veel van de mens en weten ons in deze leerprocessen verbonden met elkaar, zo hebben wij een afschuw van de momenten waar we ingezet worden bij gewelddadige uitingen van onze drager.
Wij schoenen zijn absolute pacifisten en verzetten ons niet tegen de wil van onze dragers.
 
De slijtageplekken in ons leer vertellen ieder weer een eigen verhaal, het kan zijn dat onze drager zijn voet tussen de deur van een tram plaatste om, in al zijn haast, nog in te kunnen stappen.
Maar misschien maakt de mens een misstap en schuurde met ons ingevette leer langs een stoeprand.
 
Wij schoenen hebben nooit haast maar passen ons aan, soms staan wij uren stil, soms kuieren wij maar ook aan een gestrekte pas of hardlopen passen wij ons aan echter het tempo bepalen wij niet zelf, zoals gezegd, wij passen ons aan.
Ondanks alle aanpassingen behouden wij onze trots, immers wij zijn een paar schoenen, gedienstig en trots op het feit dat wij mogen dienen.
 
Daarnaast bieden wij "aarding", wij maken het de mens mogelijk op ieder moment van de dag zijn persoonlijk middelpunt te zoeken, niet dat de mens zich hiervan bewust is, maar toch doen wij mee.
 
We bieden de mens de mogelijkheid stevig in het leven te kunnen staan, niet alleen door onze vormgeving en vormgegeven steun maar louter door het feit dat wij zijn.
 
Graag delen wij in de verkenning van nieuwe omgevingen, anders dan de mens hebben wij een ander perspectief van de wereld, wij hebben immers het ultieme contact met de aarde, vormen een brug tussen de nieuwe te verkennen aarde-energie en de mens.
 
Klei-, zand- en rotsgronden mogen wij in ons leven ontmoeten maar dat alleen als onze drager ons hier brengt.
Ons geheugen slaat al deze omgevingen op en wij passen ons trouw aan, wisselende omstandigheden brengen ons niet van ons stuk, wij blijven trouw aan dat wat wij zijn: gedienstige schoenen.
 
Geloof, ras of stand kennen wij niet. Alles en iedereen is ons gelijk hoewel sommige mensen ons beter verzorgen dan anderen.
Soortgenoten welke met globetrotters mee zijn geweest brengen een enorme hoeveelheid ervaringen en wederwaardigheden in ons bewustzijnscollectief.
Een bewustzijn wat wij, uiteindelijk, ook weer delen met de mens in de wetenschap dat wij uit het ene zijn voortgekomen en daar weer naar terug zullen keren.
 
Altijd zijn wij de uiteindelijke materialisatie van de geest.
De geest welke het ontwerp maakte van ons voorkomen, de machines construeerde om ons te kunnen fabriceren, de mogelijkheden wist te bieden om ons ter verkoop ten toon te stellen.
Net zoals alle "dingen" en gebruiksvoorwerpen op aarde zijn wij uiteindelijk een materialisatie uit de creatieve geest van de mens en juist hierdoor verbonden met alles wat is binnen deze, onze, dimensie.
 
Soms maakt men ons verwijten omdat we kunnen knellen, blaren kunnen veroorzaken.
Vaak is dit het gevolg van de ijdelheid der mens en is het ons zeker niet te verwijten.
Dat wij de mens beschermen tegen het slijk der aarde moge duidelijk zijn als we hem beschermen tegen de uitwerpselen van een hond. Zonder klagen laten wij ons hierin treden in de hoop en het verlangen dat we nadien weer gereinigd mogen worden.
Protesteren doen wij nooit.
 
Wij dragen onze eigenaar steeds weer trouw naar huis, de ruimte waar ook wij mogen verblijven en aldaar voelen we ons thuis. We kennen de geur, de temperatuur en het temperament van onze drager, stellen ons daar op in en dienen, zoals al meerdere malen aangegeven, trouw.
 
Aan het begin van mijn verhaal gaf ik aan dat wij duaal zijn, links en rechts, twee uitingen van zijn. Eigenlijk zijn wij twee persoonlijkheden en toch verenigd in dat ene: het paar schoenen wat we zijn. Geen mens neemt ons onze zichtbare dualiteit kwalijk, neen, de mens zou ons immers niet kunnen dragen zonder onze overduidelijke dualiteit.
 
Waar wij ook komen, we worden geaccepteerd. Misschien is onze kleur of ons uiterlijk niet altijd aangepast bij de omstandigheden maar de acceptatie blijkt wel uit het feit dat we gedragen blijven worden.
 
Men trapt op ons maar dit deert ons niet, immers hiervoor hebben wij schoenen gekozen.
Onze diversiteit is oneindig zowel in vorm, model, samenstelling als kleur.
Iedere uiting van dat wat wij zijn is gelijk aan die der mens, er loopt geen tweede van rond.
 
In het begin van ons, nuttig, leven lijken we op andere modellen uit dezelfde productielijn maar alras komen onze eigen specifieke kenmerken naar boven, onmiskenbaar en herkenbaar voor de mens welke ons draagt.
 
Na vele maanden of jaren van trouwe dienst komt er aan ons leven een einde maar dit uitsluitend in de wetenschap dat degene aan wie wij ons ooit dienstbaar gemaakt hebben nog regelmatig aan ons terug zal denken in die zin dat men ons bij tijd en wijle zal missen.
 
Zoals gezegd ik ben een paar schoenen maar wilde de bovenstaande gedachten graag met je delen omdat er misschien wat wijsheden in kunnen zitten.